يا نزيهة

أول البارح..
إنت إنصاف،
وأيوب خوك...
والبارح إنت يا نهى،
وكرم خوك...
واليوم إنت يا أيمن..
تتفجع في اللي كانت أمك وبوك...

أول البارح الفاضل،
البارح الهادي..
واليوم إنت يا نزيهة..
بحذاهم غادي.......

قداش المحاماة تيتمت أولادها..
قداش المحاماة تهزت كبارها...

يا فاضل، يا هادي..
صوت نزيهة ما عاد ينادي...
لا، لا.. مازال ينادي..
بالحرية.. بالحقوق...
بصوت فيروز اللي يغني على شادي...

ما تقولو ماتت..
قولو أفعالها تتصرف في الماضي..
عاشت.. تعبت.. كانت...
وتوه شنوة صارت؟؟؟
فعلك يا نزيهة..
يتصرف في الماضي.
والحاضر حزين،
والمستقبل مش باش يكون راضي..

قتلك.. قلبك...
على خاطرو عاش عزيز..
ومات غالي..
قتلك.. قلبك...
على خاطر سومو غالي..

حبيتنا الكل،
وبكيتنا الكل،
صحابك اللي حبوك..
والناس اللي سرقوك..
الناس اللي علي اليمين..
والناس اللي علي اليسار
اللي عارك.. والمعروك
وحتى الطبة اللي خانوك؟؟؟

خليك يا نزيهة غادي..
بحذا الفاضل،
وبحذا الهادي..
مسيرتكم تتواصل..
مع إنصاف،
أيوب،
نهى،
كرم،
وأيمن...
نوارات بلادي...

Comments

[Sabrine]

Merci Leila pour ce blog.

[Sabrine]

Dans mon âme il fait froid

Dans la blême lueur baignant le cimetière,
Pour un des cadavres, j'ai posé quelques lys,
Incarnadins. La mort s'est faite cavalière.
Je m'enivre du deuil dans son sombre calice.

Solitude s'inscrit comme triste épitaphe,
Sur mon cœur étranger à ce grand cachemire:
Humanité. mon corps n'est qu'un fou cénotaphe,
Dont l'esprit éreinté peu à peu se déchire.

Dans mon âme il fait froid au sein des avanies,
Elles colorent mon teint d'une nuance parme,
Brisée. Mon orgueil se tu devant l'asthénie,

Sur la tombe je verse, implorante, des larmes,
Et j'entends ricaner du fond des agonies,
Ils se moquent de moi dans l'immonde vacarmes.